Ik kon het weer niet laten, Zondag moest ik weer toegeven aan mijn bolletjes wol verslaving, tenminste zo noemt Sylvia het. Ik kan het niet laten om in een winkel, waarvan ik weet, dat ze breigaren verkopen, even snel te kijken of er iets nieuws onder de zon is. En Zondag was het weer zo laat. Sylvia weet het al, en laat mij rustig begaan, want ze weet, er komt vaak iets moois uit. We brachten een bliksembezoek aan het winkelcentrum in Zwaagdijk, alwaar zich een hele leuke winkel bevindt, met (!) breigaren …
Na binnenkomst, begaf ik mij rustig, richting de kledingrekken, quasi geïnteresseerd kijkend, en om zussie niet meteen in de stress te laten schieten, en begon de kledingstukken af te speuren. Nee, er zat niks tussen, de kleding was rommelig en mini rokjes doe ik niet meer aan. Langzamerhand ging ik op mijn doel af, de wand waar de bolletjes lagen te prijken, en leken te vragen, koop mij ! Ik word daar zo hebberig van, en stond besluiteloos bij de wand. Wat zal ik doen ? Of liever gezegd, wat zal ik niet doen ?
Ik keek schichtig om me heen, en na zorgvuldige overwegingen, pakte ik, of liever gezegd, graaide ik de bolletjes wol uit het vak, die nog niet in mijn collectie zaten. Sylvia kwam breedlachend aan, en zei, ik wist het ! Betrapt !
“Zucht” Het is officieel, ik ben bolletjes wol verslaafd. So be it.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten